Het personage Miss Marple is een vrijgezelle dame die woont in het Engelse, ook al verzonnen, St. Mary Mead. Het lijkt of Miss Marple haar middagen in St. Mary Mead alleen maar doorbrengt met cream tea en scones, maar dat is de buitenkant. Want hoewel de oude dame niet vaak de deur uitkomt, ziet ze kans om ingewikkelde moorden op te lossen. Niet zelden doet de politie een beroep op haar vlijmscherp verstand. Vanuit het slaperige St. Mary Mead heeft Miss Marple een hoogontwikkelde blik op de wereld en een onvoorstelbaar grote mensenkennis.

Ik ken ook een Miss Marple en ze is 98 jaar oud. Mijn St. Mary Mead is de wijk Dubbeldam en mijn Miss Marple is wel ouder dan de Jane Marple van Christie, maar in scherpte en denkwijze doen ze niet voor elkaar onder. Toegegeven, een ander groot verschil is wel dat mijn Miss Marple geen moorden oplost. Maar verder: identiek!

Als die naam ergens niet thuishoorde was het wel in die kamer

De laatste keer dat ik in mijn St. Mary Mead was dronk ik bij Miss Marple thee uit een kopje van Engels porselein, zo dun dat je er de krant door kon lezen. En cake erbij, natuurlijk. We nipten van onze thee, de klok tikte en we zwegen. Nergens is het zo fijn te zwijgen als bij haar.

Miss Marple zet altijd haar kopje op het schoteltje als ze gaat praten, want dat hoort zo. Langzaam boog ze haar hoofd iets naar me over en zei: 'Die Donald Trump…'
Ik verslikte me. Als die naam ergens niet thuishoorde was het wel in die kamer en op dat moment. 'Die Donald Trump. Ik maak me zorgen. In 1939 was ik 18 jaar, dus ik weet het nog goed. Onze Europese buurman met dat snorretje kon het toen met Mussolini net zo goed vinden als deze Amerikaan met die Rus."
Ze reikte weer naar haar kop en schotel en herhaalde: 'Ik maak me zorgen.'

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

Er zijn ook opmerkingen waar ik ernstig van in verwarring raak. Die commentaren lijken zich af te spelen in een ander universum. Schrijf ik onder een foto: 'dit is C&A op het Bagijnhof', dan kan iemand reageren met: 'dit is toch het oude pand van V&D?' Waarop iemand anders reageert met: 'volgens mij is het C&A, maar ik weet het niet zeker'. Een derde schrijft dan bits: 'ja C&A. Ik snap niet dat ze dat er niet gewoon onder zetten'.

Wordt de reactielijst heel lang, dan is er geheid iemand die vindt dat de patat van Bram niet te nassen is

Wordt de reactielijst heel lang, dan is er geheid iemand die vindt dat alle buitenlanders eruit moeten, de patat van Bram niet te nassen is, het oude postkantoor terug moeten komen en hondenpoep het grootste probleem is sinds het ontstaan der mensheid.
Nu kan het zijn dat een belangrijk element in al deze boodschappen mij ontgaat en dat is humor.

Humor is soms moeilijk te begrijpen in geschreven tekst. Het is makkelijker het te ontdekken door naar iemands gezicht te kijken voor de juiste interpretatie. Humorvolle teksten zijn daarom lastig op de juiste waarde te schatten en bovendien kent humor veel gradaties. Humor kun je niet aanleren, je hebt het of je hebt het niet. Net als talent. Of empathie.

Zo schreef ik eens een kort artikeltje over een openbaar gebouw. Door werkzaamheden aan de voorkant van het pand was de hoofdingang niet bereikbaar. Bezoekers werd daarom verzocht gebruik te maken van de ingang aan de achterkant van het gebouw. Dat was alles. Iemand schreef onder de tekst: 'waar is de achterkant?'
Ik heb me lang afgevraagd of ik geen humor heb of dat het me ontbreekt aan empathie.

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

(deze column verscheen in 2016 in De Stem van Dordt)

Een tafeltje verderop zat een echtpaar van wie de vrouw juist een lange monoloog had afgestoken tegen haar man die een murwe indruk maakte. Hij had onafgebroken naar de franje van het nep-Perzische tafelkleed gestaard. Het leek of hij haar niet had gehoord. Of misschien had hij haar wel gehoord, maar niet verstaan. De zware pineuten van deze wereld kunnen bij zichzelf een dergelijk mechanisme ontwikkelen. Zij was zo'n hippe zestiger met een kapsel van zelfgeroerde haarverf in een verkeerd gegokte kleur.
Ze was op me afgestapt en kwam naast mijn tafeltje staan. Ik keek op van mijn krant die ik niet las. 'Mevrouw, mag ik even wat vragen?' Haar stem klonk schril. Zonder mijn antwoord af te wachten, wees ze naar mijn bordje. 'Is dat broodje lekker?'

Ik hoopte dat ik niet overdreef, uiteindelijk ging het maar over een broodje leverworst

Haar vraag werd ook gehoord door de bardame, een mix van Tante Leen en koningin Juliana: vrouwen die wel doodgaan, maar niet sterven.
Ik antwoordde haastig en bang dat het heerlijk was en hoopte dat ik niet overdreef, uiteindelijk ging het maar over een broodje leverworst.
Ze knikte, liep door naar de bardame en vroeg of de broodjes van de bakker kwamen. Bedaard antwoordde Tante Leen: 'Meffrauw, wat denk u selluf?'
Ze nam er eentje. 'Geen boter!' riep ze nog, maar haar woorden ketsten af op de Mokumse bloemetjesrug.
Even later stond de bestelling voor haar neus. Ze keek wantrouwig naar het bordje en vroeg: 'Is dit nou een kadetje?'
Tante Leen zette haar handen in haar zij, keek beurtelings van het broodje naar de vrouw, zuchtte diep en vroeg toen: 'Meffrauw, hoe stelt ú zich een kadetje voor?'
Haar man staarde nog steeds naar het tafelkleed, het mechanisme draaide op volle toeren.

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

Domme Dordtenaren. Ze zijn er. Domme Nederlanders ook, overigens. En ja, domme mede-wereldburgers. We kunnen het gewoon niet. Binnenblijven niet, van elkaar afblijven niet, niesen in je elleboog niet, twee armlengten afstand houden niet.

O, het regent straks reacties van mensen die zeggen dat ze alle adviezen wél in acht nemen. Natuurlijk, zij zijn ook niet de mensen die in de supermarkt achterlangs even een blik bonen uit het schap pakken en zó dichtbij komen dat je hun lichaamswarmte voelt. Zij zijn ook niet de mensen die je op straat staande houden om met veel klappen op je schouder een het-is-me-toch-wat-gesprek te beginnen.

Nee, het zijn de Domme Dordtenaren. En weet je wat nou zo zuur is? De mensen die zich niet aan de regels houden zijn negen van de tien keer echt hele aardige mensen. Goedwillend ook. Mensen die je midden in de nacht wakker kunt maken en die je opgewekt naar de dokterspost rijden als jij je serieus niet goed voelt. Die jouw medicijnen ophalen als jij met een scheurende hoest in bed ligt.

Maar ja, op weg naar die dokterspost zit je wel opgepropt in een Hyundai te luisteren naar een met veel speeksel gepaard gaand verslag over de lockdown party van de avond ervoor. En als de goedwillende helper terugkomt van de apotheek met jouw pillen, gaat hij niet eerder weg dan wanneer hij in jouw keuken 'een bakkie' maakt om dat vervolgens luid slurpend op de rand van je bed te nuttigen. Wat ik zeg, negen van de tien keer hele aardige mensen. Ze denken er niet aan.

Er zijn er ook die zich verheven voelen boven iedere maatregel. De golfclub dicht? Ik ben lid, dus dat geldt niet voor mij. Het gebeurt, mensen. Het gebeurt. In een mail naar alle leden van het Dordtse Crayestein Golf, klonk de smeekbede van de gefrustreerde bedrijfsleider. Wat blijkt? Ondanks het duidelijke bericht dat de golfclub vanwege het coronavirus moest sluiten, vonden enkele leden dat dit kennelijk niet voor hen gold en liepen doodgemoedereerd een balletje weg te slaan.

Crayestein Golf had er alles aan gedaan om duidelijk te maken dat het complex gesloten moest zijn. Bij de poort staat een groot bord met Gesloten erop, de eerste teebox is afgezet met rood-wit-lint. Op hun website en via de sociale media hebben zij de sluiting duidelijk gecommuniceerd. En nóg waren er leden van de club die op de baan liepen alsof er niets aan de hand was. Het terrein is meer dan veertig hectare groot en dat kun je nu eenmaal niet hermetisch afsluiten.

De e-mail van de bedrijfsleider met het dringende verzoek om niet te komen, sloot dan ook af met de wanhopige woorden: Mochten wij u na vandaag toch in de baan aantreffen beschouwen wij dit als een blijk van minachting richting ons bedrijf en onze familie. Hij voegde er ook nog aan toe dat desnoods maatregelen overwogen worden, maar dat ze ervan uitgaan dat het zover niet hoeft te komen.

Wat is dat toch? Waarom kunnen we wel klappen op een afgesproken tijdstip, maar niet in je eentje snel boodschappen doen en moet al je kroost mee? Waarom zijn we wel solidair in het sturen van kaartjes aan eenzame ouderen, maar gunnen we elkaar nog geen wc-rol?

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

Bovenste foto @ stock

Vanaf het moment dat ik op de redactie ging werken (Vriend werkte er al langer) ontmoette ik in hem een zielsverwant, tot op de dag van vandaag verbaast ons dat nog steeds. Hoe kan het, zo vroegen wij ons samen op de redactie vaak af, dat je over de ene collega geen kwaad woord kunt horen, terwijl bij de andere je nekharen al overeind gaan staan zodra hij binnenkomt. Geen idee wat dat is.

In het geval van Vriend weet ik wel dat wij eensgezind kunnen mopperen. Dat deden we toen en zijn we blijven doen, ook al zijn we geen collega's meer. Vriend en ik zijn de Waldorf en Statler van de Drechtsteden, de Van Rossems in het kwadraat. Ik kan het iedereen aanraden. Het lucht zó op. En er zijn onderwerpen te over: mensen die 'Olympische meddaljes' zeggen, snelle pakken die op maandagochtend in de kantoorlift melden dat ze 'weer gaan knallen', alles van Donald Trump, te dunne saus over je patatje pinda, het klimaat, overbevolking, Brexit, de tussen-n.

Een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn 

En nu maak ik me zorgen want Vriend ambieert een eenzaam huisje op een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn. Zou hij me volgend jaar nog begrijpen als ik hem mail over de nog steeds leegstaande V&D, Tefaldampen boven de Staart, fietsen op de Voorstraat, een kampioenschap voor FC Dordrecht? Daar wil ik hem dan over gaan mailen. Of appen. Tenminste, als zijn of mijn wifi er niet uitligt. Dat staat namelijk ook hoog op de mopperlijst.

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

Jaren geleden werd ik door boekhandel Vos & van der Leer gevraagd een uurtje te helpen in hun winkel. Het was lekker druk toen een vrouw voor de toonbank verscheen die vroeg: 'Ha Caty, ken je me nog?'
Dat is dus zo'n moment waarop ik het erg warm krijg. Lees gerust verder want het wordt nog erger.

Ik hoefde niet te raden, want de vrouw zei zelf al meteen wie ze was en toen wist ik het gelukkig weer. Ruim dertig jaar had ik haar niet gezien, en dat terwijl we destijds goede vriendinnen waren. Midden in de boekenwinkel was het over en weer een 'wat zie je er goed uit' en 'hoe lang is het nu geleden' van jewelste. Enfin, u kent dat wel.

Meteen zag ik dat hij aardig was, ik gaf hem drie zoenen

In slechts twee minuten plakte Oude Vriendin een gapend gat van dertig jaar vergeten vriendschap dicht met als apotheose haar nieuwe man die een eindje verderop een ansichtkaartenmolen ronddraaide.
Ik moest even klanten helpen en ondertussen ging Oude Vriendin bij de tijdschriften kijken. Toen het weer rustig was liep ik naar de kaartenmolen waar de nieuwe man van Oude Vriendin nog steeds stond. Ik stelde me voor. Meteen zag ik dat hij aardig was, ik gaf hem drie zoenen en zei dat ik blij was dat Oude Vriendin, die tenslotte geen gemakkelijk leven heeft gehad, nu zo gelukkig was met hem. Verlegen sloeg hij de ogen neer. Stralend kwam Oude Vriendin naar ons toe lopen met de nieuwe Libelle onder haar arm en zei: 'Meid, wat leuk! Is dit nou jóuw man?'

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)