Vanaf het moment dat ik op de redactie ging werken (Vriend werkte er al langer) ontmoette ik in hem een zielsverwant, tot op de dag van vandaag verbaast ons dat nog steeds. Hoe kan het, zo vroegen wij ons samen op de redactie vaak af, dat je over de ene collega geen kwaad woord kunt horen, terwijl bij de andere je nekharen al overeind gaan staan zodra hij binnenkomt. Geen idee wat dat is.

In het geval van Vriend weet ik wel dat wij eensgezind kunnen mopperen. Dat deden we toen en zijn we blijven doen, ook al zijn we geen collega's meer. Vriend en ik zijn de Waldorf en Statler van de Drechtsteden, de Van Rossems in het kwadraat. Ik kan het iedereen aanraden. Het lucht zó op. En er zijn onderwerpen te over: mensen die 'Olympische meddaljes' zeggen, snelle pakken die op maandagochtend in de kantoorlift melden dat ze 'weer gaan knallen', alles van Donald Trump, te dunne saus over je patatje pinda, het klimaat, overbevolking, Brexit, de tussen-n.

Een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn 

En nu maak ik me zorgen want Vriend ambieert een eenzaam huisje op een rotsige heuvel in Schotland waar dreigende wolkenluchten hangen en wezens met een hartslag schaars zijn. Zou hij me volgend jaar nog begrijpen als ik hem mail over de nog steeds leegstaande V&D, Tefaldampen boven de Staart, fietsen op de Voorstraat, een kampioenschap voor FC Dordrecht? Daar wil ik hem dan over gaan mailen. Of appen. Tenminste, als zijn of mijn wifi er niet uitligt. Dat staat namelijk ook hoog op de mopperlijst.

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)