Domme Dordtenaren. Ze zijn er. Domme Nederlanders ook, overigens. En ja, domme mede-wereldburgers. We kunnen het gewoon niet. Binnenblijven niet, van elkaar afblijven niet, niesen in je elleboog niet, twee armlengten afstand houden niet.

O, het regent straks reacties van mensen die zeggen dat ze alle adviezen wél in acht nemen. Natuurlijk, zij zijn ook niet de mensen die in de supermarkt achterlangs even een blik bonen uit het schap pakken en zó dichtbij komen dat je hun lichaamswarmte voelt. Zij zijn ook niet de mensen die je op straat staande houden om met veel klappen op je schouder een het-is-me-toch-wat-gesprek te beginnen.

Nee, het zijn de Domme Dordtenaren. En weet je wat nou zo zuur is? De mensen die zich niet aan de regels houden zijn negen van de tien keer echt hele aardige mensen. Goedwillend ook. Mensen die je midden in de nacht wakker kunt maken en die je opgewekt naar de dokterspost rijden als jij je serieus niet goed voelt. Die jouw medicijnen ophalen als jij met een scheurende hoest in bed ligt.

Maar ja, op weg naar die dokterspost zit je wel opgepropt in een Hyundai te luisteren naar een met veel speeksel gepaard gaand verslag over de lockdown party van de avond ervoor. En als de goedwillende helper terugkomt van de apotheek met jouw pillen, gaat hij niet eerder weg dan wanneer hij in jouw keuken 'een bakkie' maakt om dat vervolgens luid slurpend op de rand van je bed te nuttigen. Wat ik zeg, negen van de tien keer hele aardige mensen. Ze denken er niet aan.

Er zijn er ook die zich verheven voelen boven iedere maatregel. De golfclub dicht? Ik ben lid, dus dat geldt niet voor mij. Het gebeurt, mensen. Het gebeurt. In een mail naar alle leden van het Dordtse Crayestein Golf, klonk de smeekbede van de gefrustreerde bedrijfsleider. Wat blijkt? Ondanks het duidelijke bericht dat de golfclub vanwege het coronavirus moest sluiten, vonden enkele leden dat dit kennelijk niet voor hen gold en liepen doodgemoedereerd een balletje weg te slaan.

Crayestein Golf had er alles aan gedaan om duidelijk te maken dat het complex gesloten moest zijn. Bij de poort staat een groot bord met Gesloten erop, de eerste teebox is afgezet met rood-wit-lint. Op hun website en via de sociale media hebben zij de sluiting duidelijk gecommuniceerd. En nóg waren er leden van de club die op de baan liepen alsof er niets aan de hand was. Het terrein is meer dan veertig hectare groot en dat kun je nu eenmaal niet hermetisch afsluiten.

De e-mail van de bedrijfsleider met het dringende verzoek om niet te komen, sloot dan ook af met de wanhopige woorden: Mochten wij u na vandaag toch in de baan aantreffen beschouwen wij dit als een blijk van minachting richting ons bedrijf en onze familie. Hij voegde er ook nog aan toe dat desnoods maatregelen overwogen worden, maar dat ze ervan uitgaan dat het zover niet hoeft te komen.

Wat is dat toch? Waarom kunnen we wel klappen op een afgesproken tijdstip, maar niet in je eentje snel boodschappen doen en moet al je kroost mee? Waarom zijn we wel solidair in het sturen van kaartjes aan eenzame ouderen, maar gunnen we elkaar nog geen wc-rol?

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)

Bovenste foto @ stock