(deze column verscheen in 2016 in De Stem van Dordt)

Een tafeltje verderop zat een echtpaar van wie de vrouw juist een lange monoloog had afgestoken tegen haar man die een murwe indruk maakte. Hij had onafgebroken naar de franje van het nep-Perzische tafelkleed gestaard. Het leek of hij haar niet had gehoord. Of misschien had hij haar wel gehoord, maar niet verstaan. De zware pineuten van deze wereld kunnen bij zichzelf een dergelijk mechanisme ontwikkelen. Zij was zo'n hippe zestiger met een kapsel van zelfgeroerde haarverf in een verkeerd gegokte kleur.
Ze was op me afgestapt en kwam naast mijn tafeltje staan. Ik keek op van mijn krant die ik niet las. 'Mevrouw, mag ik even wat vragen?' Haar stem klonk schril. Zonder mijn antwoord af te wachten, wees ze naar mijn bordje. 'Is dat broodje lekker?'

Ik hoopte dat ik niet overdreef, uiteindelijk ging het maar over een broodje leverworst

Haar vraag werd ook gehoord door de bardame, een mix van Tante Leen en koningin Juliana: vrouwen die wel doodgaan, maar niet sterven.
Ik antwoordde haastig en bang dat het heerlijk was en hoopte dat ik niet overdreef, uiteindelijk ging het maar over een broodje leverworst.
Ze knikte, liep door naar de bardame en vroeg of de broodjes van de bakker kwamen. Bedaard antwoordde Tante Leen: 'Meffrauw, wat denk u selluf?'
Ze nam er eentje. 'Geen boter!' riep ze nog, maar haar woorden ketsten af op de Mokumse bloemetjesrug.
Even later stond de bestelling voor haar neus. Ze keek wantrouwig naar het bordje en vroeg: 'Is dit nou een kadetje?'
Tante Leen zette haar handen in haar zij, keek beurtelings van het broodje naar de vrouw, zuchtte diep en vroeg toen: 'Meffrauw, hoe stelt ú zich een kadetje voor?'
Haar man staarde nog steeds naar het tafelkleed, het mechanisme draaide op volle toeren.

Caty Groen is journalist, redacteur, columnist, schrijver van de Rick Benson-serie en boeken waar de stad Dordrecht vaak een rol in speelt.

Sommige columns verschenen eerder in verschillende kranten van DPG Media (v/h De Persgroep)